მეგობარო,

ირ, ვიცი შენთვის არასდროს მითქვამს მიყვარხარ, პირადად მაინც, მაგრამ უთქმელადაც იცი, რომ ჩემს გულში მესამე ადგილი გიკავია. ისედაც მესამე ხარ, ვისაც უზომოდ დიდ პატივს ვცემ; ვინც ჩემი ოჯახის მესამე წევრად მიმაჩნია. ჰომ იცი, იმდენად არ ვგავართ ერთმანეთს, რამდენადაც მე შენ მიყვარხარ. იმდენი რამ ვიცით ერთმანეთის შესახებ, რამდენადაც შენ მე გიყვავარ. 

მახსოვს, პირველად ჩვენს სკოლაში როდესაც გადმოხვედი, თავიდანვე როგორი ამზერით გიყურებდი. ხანდახან იმდენად მინდოდა შენი დახრჩობა, ლამის იყო გავმსკდარიყავი. ერთხელ ცუდად გითხარი რაღაც კლასის წინაშე, ვცადე დამენახებინა, რომ კლასში მეორე “ვაიმე” არ იყო, თუმცა შენ “კარგი”-ო მითხარი და ბოლოს ცინიკური ღიმილიც მოაყოლე. მაშინ ზედმეტად გავბრაზდი.

მერე გავიზარდე, შენც დამანახე, რომ სრულიად ჩვეულებრივი იყავი, არაფრით გამორჩეული სხვებისგან, თუ ერთ თვისებას არ ჩავთვლით – უზომოდ კეთილი და კარგი გულის პატრონი აღმოჩნდი. მახსოვს, როგორ დავმეგობრდით(“პოსტი”). გახსოვს, შენები რომ გამაცანი და არ დამიმალე, არცერთს არ მოეწონეო, მაშინ ძალიან მეწყინა, მერე მივხვდი ჩემი წვეტიანი აზრების გამო ამითვალწუნეს. შენთან არ ამოვდიოდი, რომ მეკითხებოდი, რატომ არ ამოდიხარო, გპასუხობდი, მრცხვენია და თან არც მცალია-მეთქი. ვიცი, რომ იცოდი რატომაც არ მინდოდა, მაგრამ არ მიტყდებოდი, ეტყობა გულის სიღმეშიც გიხაროდა..

მერე ვიჩხუბეთ, ძალიან ვიხუბეთ. მთელი კლასი ჩარიე ჩვენს საქმეში და ძალიან გეჩხუბე, ამის შემდეგ უფრო დავშორდით. ერთი თვე შენთვის ზედაც არ შემომიხედავს,  არ მისუაბრია, უბრალოდ ჩუმად ვიყავი.. მერე მივხვდი, ჩემზე ჯიუტი იყავი, ამიტომ პირველად მე მოვედი და მოგესალმე. შენი გაბრწყინებული თვალები მახსოვს. კიდევ ის, მთელი დღე საუბარში რომ გავატარეთ და მითხარი, ბიჭი მიყვარსო. ისე გამიკვირდა.. მერე, შენი ტირილებიც მახსოვს და ჩემი ცუდი მინაწერები იმ ბიჭთან, მერე პირველად რომ ვისაუბრეთ გულახდილად და ისეთები მოვყევით, რაც ზედმეტად ინტიმური იყო.

სკოლაში ერთად დავჯექით. სულ მაწუხებდა, ინა დეიდას რომ არ მოვეწონე. დასვენებაზე გკითხე:

-ირ, ინა დეიდა იგივეს ფიქრობს?

-არა, გუშინ მითხრა. მიხარია, ასეთი კარგი მეგობარი რომ გყავს. მართალია ცოტა ხმაურიანია, მაგრამ ეგ არაფერი.

მე რომ ვიკივლე და შენც ამყევი, მერე მკითხე:

-გოგო, გაკლია, რატო მაყვირებინე?

 მე გავსკდი სიცილით, მერე შენც ამყევი.

გავიდა წლები, იმდენი რამ გავიგეთ ერთმანეთის შესახებ, ძაააალიან ბევრი. დებივით ვიყავით.

გახსოვს, ფსიქოლოგიურზე რომ შევედით. სულ იმაზე ვჩხუბობდით, მეტროთი წავსულიყავით, თუ ავტობუსით. მანამდე ნია ამერიკაში წავიდა. მე მეგონა მარტო ვიქნებოდი ერთი წელი, თუმცა შენ მითხარი ცრემლებმომდგარმა, გახსოვს?

-მაც, დღეიდან შენ ჩემი მეოთხე და იქნები.

მე შენს წინაშე არ ვიტირე, სახლში დაბრუნებისას კი ცრემლად დავიღვარე. 

მეორე დღეს დილიდან შენთან ვიყავი, ინა დეიდამ მითხრა:

-დაიმახსოვრე, რომ დღეიდან ჩემი მეოთხე შვილი იქნები.

მე და შენ ხტუნაობა რომ დავიწყეთ, გახსოვს? მაგ დღეს პირველად ჩავიცვი ჩუსტები შენს სახლში, პირველად ვჭამე რამდენიც მინდოდა, პირველად წამოვწექი საწოლზე და პირველად დავბოდიალობდი უკითხავად ოთახიდან-ოთაში. მახსოვს, დედაჩემი როგორ დავითანხმეთ ჩემი შენთან დარჩენაზე. მთელი საწოლი ლამის ჩაინგრა იმდენი ვიცინეთ და ვითამაშეთ. მერე თიკას რომ ვაჯავრებდით:

-გაჩერდიიიიით. იცოდე, ირინა, დედას დავურეკავ.

და თან თვალებს გვიბრიალებდა, ჩვენ სიცილს ვერ ვიკავებდით და.. მერე, მერე მომშივდა და მთელი მაცივარი გადავჭამე.. გახსოვს, პირველი სპეკტაკლის პრემიერის დროს როგორ ვნერვიულობდით? მერე მე და შენ ჩახუტებულები ბოლო ხმაზე როგორ ვტიროდით და ლამის სპეკტაკლი ჩავშალეთ. მერე, თეარალურის პირველი დღე . კვატომ რაღაც მითრა, მე ტელეფონს ვეცი და წერა დავიწყე, შენ კიდე იმდენი იცინე, ყველას რომ გადმოგვდე. პირველი ერთობლივი ეტიუდი გახსოვს? გიორგიმ როგორ გვითხრა:

-თქვენ ნორმალურები ხართ? ეს რა უბედურებაა.

საკუთარი ეტიუდები? შენ ქუსლი გტყდება, საღეჭი რეზინით აწებებ, მე სკამზე წებოთი ვეკრობი და ვეღარ დავამთავრეთ.. ის, ვითომ ძმა რომ გვიკვდება. შენ იცინოდი და მე მთელი გრძნობით ვტიროდი, მასწავლებელს გაბრწყინებული თვალებით შევხედე მან კი

- არ გამაგიჟოთ ახლა ხალხნო - გვითხრა..

მერე, მეორე სპეკტაკლის დროს, როგორ ვნერვიულობდი. ტირილი რომ დავიწყე. პირველად რომ გამოვედი სცენაზე შენ შემოგზედე, შენ კი ცხვირი ისე ამიბზუე, რომ გამეცინა, თუმცა სიტუაციის შესაბამისად. სპეკტაკლის ბოლოს, სველ რაღაცაზე რომ დავჯექი სცენაზე და ჩაფსმულივით დავბოდილობდი, შენ კი იმდენი იცინე, ვერ ამიხსენი რა მჭირდა.. ბოლოს სკამზე დაჯდომა მაინც დაგასწარი, და შენ სცენის მიჭუჭყნულს კამზე გაგიშვი.. ბოლოს, ერთი-ორი ცუდად რომ გავჭორეთ. გასოვს, მესამე სპეკტაკზლე ლამის სენაზე აგვეტირა, ცოტაც და ჩაგვივარდებოდა..

შენთან რომ წავედით ყვარელში. მეორე დღეს ძროხას “მუ” ვუთხარი, შენ სიცილი დაიწყე, ხალხმა გაოცებით შემომხედა, მე და თიკა კი გიჟებივით ვიცინოდით.. მერე ბიჭები მოგვეწონა. მე შენსას ვერ ვიტანდი, შენ ჩემსას. მე ბევრი მატირა ერთმმა საზიზრარა, შენ კი პირველად იგინე ცხოვრებაში..

კიდე ბევრია..

მენატრება ძველი დრო, ძალიან მენატრება..

მიყვარხარ, ირ..