ჩემი ქმარი არ არის მოძალადე

იდეალური მამაკაცი:
1. ჭკვიანი, განათლებული. საინტერესო მოსაუბრე. გარკვეულ სფეროში ბევრი უნდა იცოდეს.
2. ყურადღებიანი – ზომიერად.  თბილი, მოსიყვარულზე. 
3. არ მინდა იმ საქმეს აკეთებდეს, რასაც მე. 
4. ყველა სიტუაციისათვის შესაფერისი. ჰო, აი, ასე უხეშად და გადაჭრით. 
5. პატივს სცემდეს ყველა, ვინც მას იცნობს. აუცილებლად, ესეც გადაჭრით.
6. სამართლიანი – რთულია ხშირად ასეთ ადამიანთან ურთიერთობა, მაგრამ ის მაინც მეცოდინება, რომ უაზროდ დაშვებულ შეცდომებზე არ ვიკამათებთ.
7. კეთილი – ყველაზე მეტად ასეთ ადამიანებს ვცემ პატივს, დიახ.
8. იცოდეს, რა დროს, რა მსიამოვნებს; რა დროს, როგორ მომართოს და საერთოდ, მასთან ყოფნის არცერთი წუთის შეცვლა არ უნდა მომინდეს.

•  ქერა/შავთმიანი, ცისფერ(მწვანე)თვალება/დანარჩენფერ თვალება, მაღალი/აუცილებლად მაღალი. კარგი აღნაგობის, არც ძალიან მსუქანი და გამხდარი ხომ საერთოდ. თეთრი/ისერათეთრი კანი. ტუჩები – ლამაზი, უბრალოდ ლამაზი. ბეწვების სიჭარბე არ უნდა აწუხებდეს, არა.

იცით, როგორი არ მინდა იყოს ჩემი მომავალი მეუღლე? -აი, გუშინდელ პროფილში მიწვეულ სტუმრებს, როგორი ქმრებიც ჰყავდათ ისეთი. 

ძალიან შემეშინდა, დიახ, ძალიან.

გონებაში ყველა ამოვატივტივე, ვინც ოდესმე წარმომედგინა მეორე ნახევრის ამპლუაში და.. მე ვიცი, რომ არ მეყოლება ქმარი, რომელიც ჩემზე ხელს ასწევს; მეგობრების თანდასწრებით დამამცირებს; ხშირად სიტყვიერ შეურაცხყოფას მომაყენებს, ჩემთვის ძვირფას ადამიანებს უდიერად მოიხსენიებს.. არ მეყოლება ნაბიჭვარი ქმარი, ფსიქიატრიულად გაუწონასწორებელი გიჟი ქმარი, სულიერად ბრიყვი ქმარი.. გეფიცებით.

გუშინ პროფილის ყურებისას იმდენი ვიტირე, იმდენი... 

არ გავთხოვდები ადრე, პირობას გაძლევთ. არ გავყვები ცოლად ორი თვის გაცნობილს, დამიჯერეთ. არ გავყვები იმას, ვისაც დედაჩემი არ მოეწონება...  

მინდა, მომავალი დავინახო. დიახ, რატომაც არა. 

არ ვარ პერფექციონიზმის მიმდევარი (არ ურთიერთობენ ყველასთან, რადგან ეშინიათ შეცდომის დაშვების, ეს მხოლოდ ადამიანთან კონტაქტზე არ არის,აი, ისე ზოგადად.), მაგრამ მე.. მე მეშინია შეცდომის დაშვების. არ ვარ ძლიერი, არც არასდროს ვყოფილვარ.  დავიჯერო გავუძლებ იმის მეოთხმოცდამერვედს, რაც იმ ქალებმა გაუძლეს? - არა, ვერ გავუძლებ და არც ვაპირებ. ერთი, რისი იმედიც მაქვს, ჩემი ჭარბი თავმოყვარეობის გრძნობისაა, ერთი ზედმეტი რამ და:

 -ნახვამდის, საყვარელო მეუღლევ.

იცით, რა მიკვირს? -შენ დალოცვილო, შეყვარებულობის პერიოდში ვერ უნდა მოახერხო, და ცოტას მაინც ვერ უნდა მიხვდე, რომ ფსიქიკურად მოშლილ ადამიანთან გაქვს ურთიერთობა? -ჰაჰ, აი, ყველაფრის თავი და თავი -  ორი თვის ნაცნობებზე გათხოვება-გამოთხოვებაა.. 

იცით რა მინდა?

ძააალიან მოხუცი რომ ვიქნები, სადღაც 88 წლის, შემეძლოს თავისუფლად, დაუფიქრებლად და ყველანაირი ყოყმანის გარეშე ვთქვა, რომ:

-მე არ მყავდა/მყავს მოძალადე ქმარი!

დედას ბავშვი ეყოლა

“შემოვიდა ჩემს უბანში 2თვის ბავშვი. არის კარგი განვითარების, ჭამს კარგად, სძინავს კარგად.”

“ბავშვი არის 3 თვის. აქტიურია. თავს კარგად იჭერს, აბრუნებს თავს ხმაურზე. ზოგადი მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია, ჩივილები არ აქვს.”

“ვინახულე ბავშვი ბინაზე. არის 4 თვის. სძინავს კარგად, ჭამს კარგად. დაჰყავთ ჰაერზე. კუჭის მოქმედება კარგია”

“ვინახულე ბავშვი ბინაზე, არის 6 თვის. ჭამს კარგად, სძინავს კარგად. დაჰყავთ ჰაერზე. აძლევენ ხილს, ფაფებს. კუჭის მოქმედება კარგია.”

“ბავშვის ზოგადი მდგომარეობა კარგია, არის 9 თვის. უკვე შეიძლება აცრა გაუკეთდეს წითელაზე.”

1996 წლის 12 იანვარი:

“ვინახულე ბავშვი ბინაზე. დედის გადმოცემით, ზოგადი მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია. იკვებება სრულად.”

1996 წლის 30 იანვარი:

“ვინახულე ბავშვი ბინაზე. ბავშვის საერთო მდგომარება დამაკმაყოფილებელია, იკვებება სრულად, მატება კარგი აქვს.”

1996 წლის 12 თებერვალი:

“ბავშვის მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია.”

1996 წლის 19 მარტი:

“დედის გადმოცემით ბავშვი კარგად არის. მატება კარგი აქვს, ყველაფერი ზომიერი.”

1996 წლის 14 მაისი:

“ბავშვი ერთი წლისაა. ჩატარებული აქვს ყველა გეგმიური აცრა.”

2000 წლის 16 ნოემბერი:

“ჩივილები არ აქვს. ზოგადი მდგომარეობა კარგია. ობიექტურად შინაგანი ორგანოების მხრივ არ არის დარღვევა.”

2001 წლის 20 სექტემბერი:

“ბავშვი კარგ მდგომარეობაშია. არანაირი დარღვევა არ აღენიშნება ორგანოებში, ჩივილები არ აქვს“

2001 წლის შემდეგ გავიდა 9 წელი. 9 ყველაზე საინტერესო და სირთულეებით გაჟღენთილი წელი. 9 ყველაზე ბედნიერი და უბედური წელი. 9 ყველაზე შეუდარებელი და ... წელი. 9 ყველაზე ცხრა წელი. ხოლო 15 წელი -მარიამ ხაჭაპურიძის დაბადებიდან, მალე - XVI, მერე - XVII.. სულ ბოლოს კი  XXXXXXXXXXXXXXXXXXX წელი გავა და მეც ღიმილით დაგემშვიდობებით.

პ.ს. ნეტავ, რას იტყოდა ჩემი პედიატრი ახლა, ზუსტად 15 წლის შემდეგ?! ალბათ:

2010 წლის 8 დეკემბერი:

“ბავშვის მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია. არის 15 წლის. გაციებულია, სურდო აქვს. უკვე მეექვსე დღეა ასეა. აქვს საკმაოდ აგრესიული რეპლიკები და მიმართვები. ცხოვრებაზე გაბრაზებულია. ბუტიაა და ყველაფერი სწყინს. თუმცა, ყველაფრისდა მიუხედავად ძალიან გულჩვილია და პატარა, მცირდეოდენ სიხარულსაც კი შეუძლია უდიდესი ბედნიერება მიანიჭოს მას. დიაგნოზი - ნარცისიზმი.”

არა, არ მგონია, რომ ამას დაწერდა, წინა ჩანაწერებით თუ ვიმსჯელებთ,  აშკარად დაეზარებოდა. თან საიდან ეცოდინებოდა, ბევრმა “მეგობარმაც” კი არ იცის ამდენი.

იმდენი მოგიყევით ჩემს ბავშვობაზე, ალბათ ფიქრობთ, ბავშვობიდან ვიცნობთ მაცოსო. ჯერ კიდევ წინაა ყველაფერი, საკმაოდ საინტერესო და დრამატული მოვლენების შესახებ ჯერ არც არაფერი იცით. დიდი ხანია ვფიქრობ, დავწერო, თუ არა. დავდო, თუ არა. ჯერჯერობით ვერ გადავწყვიტე. მაინც არსებობს რაღაც, რაც ამის უფლებას არ მაძლევს, საქმეც ამაშია.

ჩიტმა ამბავი მომიტანა, თურმე ხალხი საყვედურს გამოთქვამს, რატომ წერს ასეთ მოკლე წერილებსო?! -არ ვიცი, ჯერჯერობით რასაც ვატყობ, ისაა, რომ მხოლოდ ძალიან ცოტა რაიმის დაწერის სურვილი მიჩნდება, notebook-ის ხელში აღების შემდეგ.

კეთილი სურვილებით თქვენი მაცო და blogspot-ი!

08.12.2010

პაპიკო,

პაპაა, პაპიკოოო... აი, ხომ ხედავ ბაბუათი კი არა, პაპათი მოგმართავ. ეს კი იმას ნიშნას, რომ არც ერთი შენი შენიშვნა, თხოვნა და საერთოდ შენ არ დამვიწყებიხარ. შენ კი მუდამ მსაყვედურობ, ასე უნდა დავიწყება პაპასიო?! მე  ვჩუმდები. ვიცი, რომ რაღაც მხრივ მართალი ხარ. სოფელში უკვე მერამდენე წელია არ ჩამოვსულვარ. უკვე მერამდენე წელია, რაც ჩემი ინიციატივით არ დამირეკავს, არადა ისე მიყვარხარ და ისეთი ძვირფასი ხარ.

სოფელში ჩამოსვლისას, როდესაც ჭიშკრიდან შემოგძახებთ ხოლმე მე და ნია:

-პაპიკოოო, სად ხარ?

თვალებმოჭუტული გამორბიხარ სახლიდან და მბრწყინავი თვალებიდან ასხივებს ბედნიერებას. მერე ბოლო ხმაზე ამბობ:

-ვაა, ჩემი მზეთუნახავი გოგოები ჩამოვიდნენ.

ჩვენ გამოვიქცევით, შენ ადგილზე შეშდები და ბოლომდე შლი ხეელბს, ძააალიან გრძელ და გამხდარ ხელებს. ჩახუტების შემდეგ მუდამ გსაყვედურობთ, რომ ძალიან გახდი, შენ კიდე ამბობ: მერე რა, მე მაინც ჯანზე ვარო.

როდესაც წარსულს ვიხსენებ მუდამ...

პოსტის დაწერა ერთ-ერთმა ბლოგერმა ილომ გადამაწყვეტინა. შემიძლია ვთქვა, რომ ყველაზე ზე-პოსტია, რაც კი პაპებსა, თუ ბებიებზე დაწერილა. ეს კი ჩემი კომენტარია. აქ ყველაფერი წერია.

„ჩემი ბაბუა გამახსენდა და ტირილი ამიტყდა.
ისიც სადღაც 80 წელს მიტანებული იქნება.
მარტოდ ცხოვრობს სოფელ – ქვაბისხევში, სრულიად მარტოდ. 5 წლის წინ ბებია გარდამეცვალა, მაშინ იმდენ რამესს აკეთებდნენ ერთად, რომ წარმოუდგენეია ერთი ჯანღონით სავსე კაცის გაწვდეს. რაც გარდაიცვალა, იმის შემდეგ ერთი არ დამჯდარა. სულ ვენახშია და მიწას ბარავს, ან კაკალს ბერტყავს და შემდეგ აგროვებს. ყველა დაბადების დღეზე, ყველა შვილიშვილს 100 ლარს გვჩუქნის და ხშირად, როდესაც ჩემს ბიძაშვილებთან ჩადის სახლში, რომ გამოივლის ხოლმე, იმდენი რამ მოაქვს მაცივარში კი არა, სახლში ვეღარ ვტევთ.
ისე მიყვარს გუგულა პაპა, ისე მიყვარს, არ ვიცი მე მის ამ ქვეყნიდან წასვლას თუ გადავიტან. ამ ბოლო დროს ხშირად ვფიქრობ, რა დამემართება, თუ სოფელში ჩასულს მისი ხმა და “ვაა, ჩემი მზეთუნახავები ჩამოვიდნენ”-ს ვეღარ გავიგონებ.
მუდამ ცრემლიანად ვიხსენებ, რომ გვიყურებს და თავზე ხელს გვისვამს, პაპს ყოჩაღი გოგოები ხართ თქვენ, მე რომ ამ ქვეყნიდან წავალ, აი, მერე თქვენ უნდა იყოთ ამ არე-მარეს ბატონ-პატრონიო.
ულამაზესი ნაღვლიანი თვალები აქვს. ხანდახან ისე მიკვირს, როგორ გაუძლო ამ კაცმა ამდენ ტკივილსა და უბედურებას. ჯერ კიდევ, სანამ დავიბადებოდი 18 წლის შვილი მოუკვდა, მერე მეორე შვილი(მამაჩემი), მერე ცოლი, ახლა კი, ზუსტად ერთი წლის წინ ჩემი 18 წლის ბიძაშვილი გარდაიცვალა. მისი გვარის გამგრძელებელი და მემკვიდრე იყო. როდესაც დავინახე, კაცს პირველად წარმოუვიდა ცრემლები. ძალიან სასტიკია ეს ცხოვრება.
ერთხელ მითხრა, არავის არ ჰქვია ჩემი სახელი, არც გვარის გამგრძელები მყავს, მა რისთვის მოვედი ამ ქვეყანაზეო. ამიტომ, ჩემს შვილს მის სახელს დავარქმევ. გუგა, ან გოგა.. არ ვიცი, რომელიმე, რომელიც გუგულასთან ახლოს იქნება.. ვიცი, სიხარულით ცას ეწევა..
სულ იმას ამბობს, მე თქვენი პაპა ვარ, ბაბუა კი არაო.. ისეთი სასაცილო კაცია.. <3
მიყვარხარ, პაპიკო.“

ჩემო ლამაზო და საყვარელო პაპიკო.

მინდა, რომ ძალიან დიდხანს ცოცხლობდე.

ღმერთს მუდამ ვევედრები, თავისთან ჯერ არ წაგიყვანოს.

მინდა, ბედნიერი იყო.

შენ თუ კარგად იქნები, დამიჯერე, ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ იქნება.

არ მინდა იმის წარმოდგენა, რომ შენს დახორკლილ ხელებს ვერასდროს ვეღარ შევეხები და გეტყვი:

-ვაიმე, პაპა, რა ლამაზი თითები გაქვს.

-კარგი ახლა, ლამაზი რა აქვს ამას.

როგორ შეიფერებ ხოლმე, არადა იცი,იმისდა მიუხედავად, რომ შენს ხელებს დაღლა ეტყობათ, მაინც ძალიან მიმზიდველი და ლამაზია.

მიყვარხარ, პაპიკო.

მითხარი, რომელი ფერი გიყვარს და გეტყვი ვინ ხარ შენ

გუშინ საღამოს თეგ თამაშებზე ვფიქრობდი. მინდოდა, რომელიმე თამაში გამეგრძელებინა, მაგრამ ვერც ერთი ვერ მოვიფიქრე. დაახლოებით შუაღამის 3სთ-ზე გამეღვიძა. მაინც და მაინც მაშინ მომინდა რაღაცებზე ფიქრი, ჰოდა, უცებ თავში დამარტყა ახალი თამაში წამომეწყო: „მითხარი რომელი ფერი გიყვარს და გეტყვი ვინ ხარ შენ!“. თამაშის არსი რაში მდგომარეობსო იკითხავთ. მოკლედ, მე ვიწყებ იმით, თუ რომელი ფერი მიყვარს. შემდეგ ვწერ ჩემს თავზე: როგორი ხასიათი მაქვს, რა მიყვარს, რას ვერ ვიტან, მიყვარს თუ არა ადამიანებთან ურთიერთობა და ა.შ. თუ თამაშს ბევრი გააგრძელებს, შელამაზებულად რომ ვთქვათ, გამართლდება ჩემი აწ უკვე ხსენებული „ბრძნული“ გამონათქვამი.
ბავშვობიდან ჭყეტელა ფერები მიყვარდა, შესაბამისად ვერ ვიტანდი შავსა და თეთრს, არც ყავისფერი მომწონდა დიდად, ნაცრისფერზე ბევრი რომ არ ვისაუბრო. რატომღაც მუდამ ვთვლიდი, რომ წითელი ფერი მიხდებოდა ყველაზე მეტად, და ამიტომ ჩანთებიც , ტანსაცმელიც, პასტებიც, რვეულებიც და მრავალი ნივთი წითელი ფერისა მქონდა. 
პატარაობიდანვე დიდი სიჯიუტითა და პრინციპულობით გამოვირჩეოდი. რაც ძალიან მინდოდა და იმას დედა არ მიყიდიდა შემეძლო მთელი ხმით მეტირა, ან საათები გავბუტულიყავი. მის თბილ მომართვაზე: 
-დედა, ესეთი ხომ გაქვს.
ან 
-ახლა ვერ გიყიდი.
 მუდამ უხეში რეპლიკები მქონდა. რომ გითხრათ რაც უფრო ვიზრდებოდი, მით მეტს ვხვდებოდი და ვაანალიზებდი-მეთქი, მოგატყუებთ, ახლაც შემიძლია გავიბუტო, თუ დედა სადმე არ მიშვებს.
გაბუტვებისა, ტირილებისა და მრავალი ბავშური გამოხტომის შემდეგ დედიკოს გასაბრაზებლად უაზრობებს ვაკეთებდი. ეს განსაკუთრებით ზამთარში გამომდიოდა. ახალ წლებზე სოფელში მივდიოდი დასასვენებლად. ზაფხულში ძალიან ცხელოდა, ზამთარში კი ისეთი სიცივე და თოვლი იცოდა... ციგას 3-4 წლიდან დავასრიალებდი მარტო აქეთ-იქით, ადრე ძალიან რისკიანი და უშიშარი ვიყავი. ისეთი გორაკებიდან ვსრიალებდი, საიდანაც დიდებიც კი ვერ ბედავდნენ. ყველა გვიშლიდა იქიდან ჩამოსრიალებას. ერთ-ერთი გაბუტვის შემდეგ, ბავშვები დიდ გორაკზე ავედით, ასე 15-20 კაცი მაინც ვიქნებოდით. ყველას ძალიან ეშინოდა, გამოვტყდები მეც, თუმცა არა მარტო ბავშვებისთვის, არამედ დედიკოსთვისაც მინდოდა დამემტკიცებინა, რომ რასაც მინდოდა იმას მივაღწევდი. ახლა რომ ვიხსენებ იქიდან როგორ ჩამოვსრიალდუი, მუდამ მაჟრიალებს. მოკლედ, გორაკი ძალიან დიდი იყო სიგრძეში, სიგანეში არა. ზუსტად ცენტრში ორი  ჩემხელა ლოდი იდგა, დაგორებით არ დაგორდებოდა. შეჯახების თავიდან ასაცილებლად გვერდი უნდა აგევლო და ისე ჩასულიყავი ბოლომდე. ანუ წამის მეასედში უნდა მიგეხვ-მოგეხვია, ეს კი რთული იყო იმათთვის, ვინც წონიანი იყო, ან უბრალოდ დიდი. აი, პატარებისთვის არ მეგონა, რომ შეიძლებოდა პრობლემური ყოფილიყო. ასე 15 წუთი ვიდექით და ვბჭობდით, როგორ უნდა ჩავსულიყავი ისე, რომ არც ლოდს დავჯახებოდით და არც გორაკის საზღვრებს გავცდენოდით. ამ დროს გამვლელ-გამოვლელი ხალხი შეიკრიბა არმართის თავში. ამან უფრო გამათამამა. მუცლით დავწექი ციგაზე და წავიდაა, უკნიდან გავიგონე ვიღაცამ რომ დამიყვირა:
- მოიცა, გოგო, ჯერ ბიჭები ჩავიდნენ. 
არ მახსოვს, როგორ ჩავედი, ან ბავშვებისა და ხალხის რეაქცია რა იყო, თუმცა ხშირად რომ იხსენებენ ამ ამბავს ქვაბისხეველები ეგ ფაქტია. დედამ რომ გაიგო ეს ამბავი, როგორც მახსოვს არ უჩხუბია. დრო და დრო ჩემი სითამამე და რისკიანობა შესუსტდა. სიბნელის მუდამ მეშინოდა, მაგრამ სიმაღლისა და ექსტრემალური სიტუაციების არა. ახლა ვერც 8-ე სართულიდან ვიხედები და ვერც „ამერიკულ გორკებზე“ ვჯდები. 
  მუდამ გორაკებიდან სრიალი და ღელეში ტრამპლინებიდან გადმოხტომა ცოტა მოსაბეზრებელი იყო, ამიტომ ხანდახან ჩემი ჭკუით ვახალისებდი ბავშვებს. მახსოვს, ერთხელ ჩემს სახლთან  მდებარე სასრიალოდან ასე 10-კაცმა გადავწყვიტეთ, რომ მატარებელით ჩამოვსრიალებოდით. მხოლოდ მეორე ციგის თოკს დაიჭერდა პირველი ვინც იჯდა და დანარჩენები ჩაებმებოდნენ მაგ: მესამე მეორეს, მეოთხე მესამეს და ა.შ. რადგანაც მთელ სოფელში სითამამით გამოვირჩეოდი, მძღოლი მე ვიყავი. გადავწყვიტე თოკი, რომლითაც მეორე ციგა მეჭირდა, უფრო სწორედ მთელი ვაგონები, იქვე არსებულ ბოძზე მიმება, გამოვიდოდა მე გავსრილდებოდი, ხოლო დანარჩენები ერთმანეთს შეეჯახებოდნენ და მრგვალად დატრიალდებოდნენ. ყველას სინქრონულად უნდა ესვა ფეხები, რომ სწორად ჩავსრიალებულიყავით... დავიწყეთ - ერთი, ორი სამი... ყველა მზადაა და წავიდაა... მე წინ გავიჭერი, თანარჩენები კი უკან დარჩნენ.. მახსოვს, როგორ ვკვდებოდი სიცილით.. უკნიდან ვაიმე, მარიკა გავიგე და ამან საერთოდ ჭკუიდან გადამიყვანა.. უცებ ხეს შევეჯახე, ციგა  მოინჭყრა. გაოცებული ავდექი და ველური ხმები მეცმოდა, გავიხედე და... ბავშვები ძირს წვანან და კვდებიან სიცილით. იმათ არაფერი დამართნიათ. იცინის ის ვინც ბოლოს იცინისო სწორედ მაგ მომენტზე იყო გამოჭრილი. დღემდე სიცილით ვიხსენებ მაგ დღეებს. მუდამ ოხუნჯობითა და „დიდი“ იუმორით გამოვირჩეოდი მეგობრებისგან. უკვე ყველა ისე მიეჩვია ჩემს არასერიოზულ დამოკიდებულად თითქმის ყველაფერთან, რომ უაზრო ქცევაზეც კი კვდებოდნენ სიცილით. მეგობრების თქმით, ნამდვილი გიჟ-ხიფათა ვარ.. ანეგდოტები მიყვარს ძალიან, სიცილი ხომ საერთოდ..
უცნაური საუბრის მანერა მაქვს. რამდენიმე სიტყვას ვაგრძელებ. კლასელები დამცინიან, ეთერ კაკულიას ბაძავო. ნებისმიერ რამეზეც კი შეიძლება ნერვები ამეშალოს. ხშირად ვჩხუბობ და ვკამათობ. გუშინ გივიმ მითხრა:
-მაც, რატომ საუბრობ მუდამ ქერქიანად?
-რა ქერქიანად?
გაკვირვებულმა სიცილით ვკითხე.
-აი, რაც შეგიძლია გაატარო არ ატარებ. პატარა გადახვეულ ხუმრობაზეც კი ნერვებს იშლი. ძალიან აგრესიულობ, არადა ასეთი არ ხარ.
გავჩუმდი, ცოტახანი ხმა აღარ ამომიღია. მერე კი ავუხსენი, რომ ასეთი ვარ და ბლაბლაბლა, როგორც ვიცი ხოლმე.. სახლში მისულმა ისეთი ლექციები ვუკითხე საკუთარ თავს არ მგონია, კიდევ ერთხელ ვიუხეშო. იმდენეჯერ მიცდია თავის შეკავება, მაგრამ ხშირად არ გამომდის, რა უბედურებაა.
მეუბნებიან პირდაპირი ადამიანი ხარო, ასეც არის. არ მიყვარს პირფერობა. ვერც იმაზე ვერ ვიფიქრე, რომ ვინმეს რამე არ ვაწყენინო. როგორც უნდა ისე მიიღოს, მაგრამ არის რაღაც, რასაც არ ვითმენ. 
ერთ-ერთი ტესტის გაკეთებისას ამომივიდა, რომ ხან ეშმაკზე უარესი ხარ, ხან კი ანგელოზივით წმინდაო; ასეცაა. როგორ უნდა ავხსნა არ ვიცი, უბრალოდ ასეთი ვარ. იმდენი აგრესია დევს, რამდენი სითბოც.
ნამდვილად თბილი და კეთილი ვარ. რომ ვთქვა, არ ვარ-მეთქი დამიჯერებთ?- არა, რა თქმა უნდა. 
დაავადება ნარცისიზმი. შემიძლია დაუსრულებლივ ვიდგე სარკესთან და დავტკბე ჩემი გარეგნობით, მუდამ შემიძლია საუთარ თავზე საუბარი, არასდროს არ მიჭირს. არასდროს მერიდება საკუთარი თავისთვის კომპლიმენტის თქმა. არა, არა მთლად ეგრეც არაა. ხანდახან მერიდება კიდეც. სიტუაციას გააჩნია. დედაჩემის ხელა ადამიანებთან ვერ დავიწყებ, ჩემს შესანიშნავ გარეგნობაზე საუბარს და საერთოდაც, მე უფროს ხალხთან ვერ ვსაუბრობ. ერთადერთი დედაჩემი და დეიდაჩემია, ვისთანაც საუბარი მუდამ მიყვარს და მსიამოვნებს. არასდროს ვმალავ ჩემს აზრს და ყველაფერს შეულამაზებლად ვყვები.
ძალიან მიყვარს ფსიქოლოგია. შესაბამისად ადამიანებათან ურთიერთობა და ახალი ნაცნობების შეძენა. 
ვგრძნობ, რომ ჩემს მეგობრებს ვუყვარვარ და მაფასებენ, მეც მიყვარს ყველა, ძააააალიან მიყვარს, აი, ამხელაზე. როგორც ამბობენ, შემიძლია ადამიანი მთელი გულით შევიყვარო. თუ საჭიროა, გაუკეთებელ საქმესაც გავაკეთებ. ძალიან მიყვარს ადამიანების გახარება და კარგ ხასიათზე დაყენება. მიყვარს ჩახუტება , სითბოს როდესაც ვჩუქნი და მათგანაც იგივეს ვიღებ.
მიყვარს წელიწადის ყველა დრო. ვუსმენ აბსოლუტურად ყველაფერს, ნუ მიუზს და მეფეს უფრო ხშირად, ვიდრე გაკვეთილებს ვსწავლობ. კითხვა მიყვარს, არა, საინტეერსო წიგნების კითხვა მიყვარს, საინტერესოსი.
მოკლედ, ეს ვარ, რაც ვარ.
ვთაგავ კიწის, აქსიომას, გულებიან ანას.
ძალიან საინტერესო იქნება, თუ საყვარელ ფერსა და  მწირ ინფორმაციას დაწერთ თქვენს შესახებ კომენტარებში.