მე და ბავშვობა ♥

ნამდვილად გვეღირსა მე და ჩემს ბლოგს პოსტი, ეს ლუის დამსახურებაა, უფრო სწორედ იმ მულტიფპლიკაციური ფილმებისა, რომლის ყურებითაც ბავშვობაში ვირთობდი ხოლმე თავს. ჰმ, ჰმ.. რა საჭიროა ასეთი ოფიციალურობა? - არ ვიცი, უბრალოდ.. მოკლედ, როგორც ყოველთვის ძალიან ბევრს ვლაპარაკობ იმ თემებზე, ან უფრო სწორედ იმაზე, რომელიც პოსტის მთავარ თემას სრულებით არ ეხება, მაგრამ ეს ხომ ჩემი სუსტი წერტილია, აი, კიდევ ერთი უაზრობა. მოკლედ, პირდაპირ გადავიდეთ საქმეზე. ე.ი. რაშია საქმე: ძალიან, ძაააალიან ბევრჯეr მომიყოლია თქვენთვის ჩემი ბავშვობის თავგადასავლების, სიყვარულების , და ა.შ. ამბების შესახებ, თუმცა არაფერი მითქვამს, ხელოვნებასთან დაკავშირებული რამეები, როგორ მიზიდავდა. ე.ი. დავიწყებ იმით, რომ გარდა ექთნობისა, ასევე ვოცნებობდი ადვოკატობაზე, ჟურნალისტობაზე, გამყიდველობაზე, კლოუნობაზე და რაც მთავარია მსახიობობაზე. უბრალოდ, სრულიად უბრალოდ, სიტყვა“ მსახიობის“, ან „თეატრის“ გაგონებაზე რაღაც მომდიოდა  და გადავვარდებოდი ხოლმე ოცნებებში. ყოველთვის წარმომედგინა ჩემი თავი ჩარლი ჩაპლინის ადგილზე. სულ მინდოდა, მასსავით ვეღიარებინე ხალხს, და რომ არ დაგიმალოთ ყველაზე მეტად, მაინც პოპულარობა მინდოდა.  8-9 წლის ასაკში, ვუყურე კინოს, სადაც ძალიან პატარა ლამაზი გოგონა თამაშობდა. ფილმი ეძღვნებოდა ვიღაც ცნობილ მსახიობს, რომელმაც თავისი  "გრანდიოზული" კარიერა 16 წლის ასაკიდან დაიწყო შექმნა. მეტი რა მინდოდა, დიდი იმედებით ველოდეოდი ჩემს 14 წლის იუბილეს, თუმცა ისიც ვიცოდი, რომ მოუმზადებელი არ უნდა შევხვედროდი, და როგორც შემეძლო, ხან რას ვთამაშობდი, ხან რას. ნიამ და ანამ გადაწყვიტეს, რადგანაც ნიჭიერი გვყვასო, სპეკტაკლები უნდა დავდგათო. მეც მეტი რა მინდოდა. სოფელში, როდესაც ჩავდიოდით ხოლმე, მთელი, ნამდვილად მთელი სოფლის ბავშვები, ან უბრალოდ ჩამოსულები ვიკრიბებოდით, და ხან რას ვთამაშობდით, ხან რას.. ისიც ვიცოდი, რომ ყველაზე კარგი მასწავლებელი, მაინც სპეკტაკლების და კინოების ყურება იქნებოდა. ფილმებს კი ვუყურებდი, მაგრამ აი, სპეკტაკლებზე რა მოგახსენოთ. V-ე კლასიდან დავყავდით, მოზარდ-მაყურებელთა თეათრში, სადაც შემიძლია ვთქვა, რომ ნორმალური არც სპეკტაკლი მინახავს და არც მსახიობი.

კი დადგა 14 წელი, და აი, უკვე 15-იც თუმცა, გარდა იმისა, რომ რამდენიმე სპეკტაკლში ვითამაშე, არანაირი აღიარება არ მქონია საერთაშორისოდ(:)). ისევ გადავუხვიე, მოკლედ, ბავშვობაში გარდა კინოების სისტემატიური ყურებით, ასევე მულტიპლიკაციური ფილმებით ვიყავი  დაინტერესებული. ჩემთვისაც და თქვენთვისაც რომ ყველაფერი უფრო ადვილად გასაგები გახდეს, სჯობს მათი სურათები დავდო და მოკლე მიმოხილვა გავუკეთო:

Irina.. ♥

გამარჯობათ, მკითხველებო! დღეს სკოლაში არ წავედი, ჰომდა, მთელი დღე ნოსტალგიებში გავატარე. ხან რა გავიხსენე, ხან რა. ყველაზე მეტი ნოსტალგია კი, ჩემმა ძველმა სკოლამ და კლასსმა მომიტანა. აი, ხომ სულ ვჩხუბობდი, ხომ სულ გავყვიროდი, მაგრამ მაშინ და ახლაც დარწმუნებული ვარ, რომ მათზე ძვირფასი და საყვარელი ადამიანები არ არსებობენ ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე ლამაზი, კარგი და თბილი 9 წელი გავატარე 160-ე სკოლაში, ხოლო 5 წელი, IX-ე მეოთხეში. ყველანი უსაზღვროდ, უსასრულოდ და უზეესად მიყვარს და მენატრება. ძალიან კარგები და ლამაზები არიან. უნაკლო ადამიანი არ არსებობს, ისევე, როგორც კლასი, თუ გუნდი, თუ რაც გინდათ ის დაარქვით. როგორც ყველა კლასსა, თუ მეგობრების წერს მოსდის ხოლმე ჩხუბი, ისე მოგვდიოდია ჩვენ, თუმცა ვიცი, რომ ყველას მაინც ძალიან უყვარს ერთმანეთი და ჩხუბის შემდეგ გულში რეჩხი ჰქონდათ ხოლმე დარჩენილი. არმინდა, ცუდად გამომივიდეს, თუმცა კლასიდან რამოდენიმე ადამიანი მენატრება ყველაზე მეტად, არა იმიტომ რომ ისინი უფრო მიყვარს, სხვა დანარჩენ კლასელბთან შედარებით, არამედ იმიტომ რომ ამათთან ყველაზე ახლოს ვიყავი. არმინდა სახელების ჩამოვთავლო, მხოლოდ ერთ გოგონაზე მოვყვები, რომელიც ჩემი ცხოვრების განუყრელი ნაწილია. დიახაც, ჩემი მეორე ნახევარია, ჩემი სულის ნათელი წერტილი, ყველაზე მეტად, რომ მიყვარს და ყველაზე მეტად რომ ვაფასებ, ყველაზე ბევრი რომ ეთქმის ჩემთან, ჩემზე და ჩემს ცხოვრებაზე, ვინც ოდნავად მაინც მიცნობს, ან გამარჯობა ერთხელ მაინც აქვს  ნათქვამი მიხვდება, რომ ირინკაზე, ჩემს გულის ფეთქვაზე მაქვს საუბარი.
Read More >>