გამარჯობა! როგორ ხარ? მე შეწუხებული ყველაფრით და პრეტენზიებით სავსე. მოკლედ, როგორც იცი, ვიცი და ა.შ. სიმღერასა, თუ ლექსსა, თუ ნებისმიერ რამეს შეუძლია შენში ესა, თუ ის ემოცია აღძვრას. ჰოდა, ჩემში ამ სიმღერამ აღძრა საზამთრო განწყობა. უცებ ისე ძალიან მომინდა თოვლი, რომ თანახმა ვარ, სულ სველი, ჩამპალი და ცხვირწაყინული დავდიოდე ახლა - ამ სიცივეში, ქუჩაში. ბლოგზე ერთ-ერთი პირველი პოსტი, 2009 წელს პირველად რომ მოვიდა თოვლი იმ დღეზე მაქვს დაწერილი, და ამიტომ ახლა არ დავიწყებ, თუ როგორ მიყვარს თოვლი, ფიფქრების დაჭერა, გაგიკვირდებათ და, უფრო სწორედ ადრე გაგიკვირდებოდათ, რომ თოვლში გორაობაც ძალიან მიყვარს. რა, რა ლამაზია, სულთავიდან, სულ პირველად, ჯერ მარტო თოვლი მოსვლას რომ იწყებ და შემდეგ პირველი, სულ ლამაზი და ნაზი ფენა რომ დევს მიწაზე. მერე წვიმა იქნება, ხალხი დააჭყაპუნებს ფეხებს და ისეთივე ნაზი, თბილი და ლამაზი არ იქნება, როგორიც სულ ადრე, ძალიან ადრე, პირველად.
მერე რა, მეორე დილას რომ გაიღვიძებ და ფანჯარას ეცემი, დაინახავ ლამის მუხლებამდეა თოვლი, გაგიხარდება, გაგიჟდები, დააწყობ გეგმებს, თუ როგორ აგორავებ კლასელებსა, თუ ნაცნობებს თოვლში, როგორ გააკეთებ უხელთათმანოდ გუნდებს და დაუშენ მათ, ან რავიცი უცობებს, თუმცა, როგორც კი ფეხს გადადგამ გარეთ მიხვდები, რომ არც თოვლია ისეთი, რომ გუნდები გააკეთო და არც ხალხის შემხვედვარე გინდება თამაშის ‘დაწყება’. მოკლედ, საერთოდ ყველაფერი შეიცვალა, ადრე, ჩემს ბავშვობაში თოვლი იცოდა იმისთანა, ლამის აპრილში დნებოდა ხოლმე, ახლა კი უკვე 1 დეკემბერია და ერთი ფიფქიც კი არ ჩამოვარდნილა. ისე მეცოდებიან დღევანდელი ბავშები, ვერც ციგით ისრიალებენ, ვერც იგუნდავებენ, ვერც ტრამპლინებს მოაწყობენ, ვერც მატარებელს გააკეთებენ. ნუ ბაკურიანსა, თუ გუდაურში წასვლა კი შეგიძლია, მაგრამ საკმაოდ დიდი ფასები ადევს და ბევრისთვის ხელმისაწვდომი არაა, მოკლედ, რაც დრო გადის, მეჩვენება, თუ ყველაფერი ცუდისკენ მიდის? ახლა არ მინდა ცუდად დამუხტული იყოს ჩემი პოსტი, რადგანაც მინდა რომ მხოლოთ პროტონებით იყოს არამარტო პოსტი და ბლოგი, არამედ თქვენც გაჟღენთილი.
მოკლედ, მეტი არ ვიცი რა დავწერო. უბრალოდ მინდა ახალი წელი, თოვლი, ჩურჩეხელა, გოზინაყი, ჩემი დეიდაშვილების და ბიძაშვილების ნახვა. მინდა ყველაფერი ის, რაც სიხარულს მგვრის. მინდა, ბავშვების ბედნიერ სახეებს ვხედავდე თოვლში მწორიალე მდგომარეობაში. მინდა, მინდა რომ ყველაფერი კარგად იყოს ჩემს გარშემო, სულ სულ ყველაფერი. ამისთვის კი მხოლოდ ერთია საჭირო, როდესაც თოვლი მოვა, ყველა ერთად წავიდეთ საგუნდაოდ და „გავაჯაზოთ“, დიახაც დავიხარჯოთ, ბოლომდე.. სულსულბოლომდე.. აჰოკიდე, გული მწყდება ჩემს ძველ კლასელებთან რომ ვერ გავატარებ ზამთარს, ძველ-ახალ წელს და ა.შ., თუმცა ახლებიც ძალიან კარგები არიან და და მჯერა, რომ ამათთანაც ყველაფერი ზე იქნება. ^^ გემშვიდობებად მაცო და ბლოგსპოტი კეთილი სურვილებით!
ნამდვილად გვეღირსა მე და ჩემს ბლოგს პოსტი, ეს ლუის დამსახურებაა, უფრო სწორედ იმ მულტიფპლიკაციური ფილმებისა, რომლის ყურებითაც ბავშვობაში ვირთობდი ხოლმე თავს. ჰმ, ჰმ.. რა საჭიროა ასეთი ოფიციალურობა? - არ ვიცი, უბრალოდ.. მოკლედ, როგორც ყოველთვის ძალიან ბევრს ვლაპარაკობ იმ თემებზე, ან უფრო სწორედ იმაზე, რომელიც პოსტის მთავარ თემას სრულებით არ ეხება, მაგრამ ეს ხომ ჩემი სუსტი წერტილია, აი, კიდევ ერთი უაზრობა. მოკლედ, პირდაპირ გადავიდეთ საქმეზე. ე.ი. რაშია საქმე: ძალიან, ძაააალიან ბევრჯეr მომიყოლია თქვენთვის ჩემი ბავშვობის თავგადასავლების, სიყვარულების , და ა.შ. ამბების შესახებ, თუმცა არაფერი მითქვამს, ხელოვნებასთან დაკავშირებული რამეები, როგორ მიზიდავდა. ე.ი. დავიწყებ იმით, რომ გარდა ექთნობისა, ასევე ვოცნებობდი ადვოკატობაზე, ჟურნალისტობაზე, გამყიდველობაზე, კლოუნობაზე და რაც მთავარია მსახიობობაზე. უბრალოდ, სრულიად უბრალოდ, სიტყვა“ მსახიობის“, ან „თეატრის“ გაგონებაზე რაღაც მომდიოდა და გადავვარდებოდი ხოლმე ოცნებებში. ყოველთვის წარმომედგინა ჩემი თავი ჩარლი ჩაპლინის ადგილზე. სულ მინდოდა, მასსავით ვეღიარებინე ხალხს, და რომ არ დაგიმალოთ ყველაზე მეტად, მაინც პოპულარობა მინდოდა. 8-9 წლის ასაკში, ვუყურე კინოს, სადაც ძალიან პატარა ლამაზი გოგონა თამაშობდა. ფილმი ეძღვნებოდა ვიღაც ცნობილ მსახიობს, რომელმაც თავისი "გრანდიოზული" კარიერა 16 წლის ასაკიდან დაიწყო შექმნა. მეტი რა მინდოდა, დიდი იმედებით ველოდეოდი ჩემს 14 წლის იუბილეს, თუმცა ისიც ვიცოდი, რომ მოუმზადებელი არ უნდა შევხვედროდი, და როგორც შემეძლო, ხან რას ვთამაშობდი, ხან რას. ნიამ და ანამ გადაწყვიტეს, რადგანაც ნიჭიერი გვყვასო, სპეკტაკლები უნდა დავდგათო. მეც მეტი რა მინდოდა. სოფელში, როდესაც ჩავდიოდით ხოლმე, მთელი, ნამდვილად მთელი სოფლის ბავშვები, ან უბრალოდ ჩამოსულები ვიკრიბებოდით, და ხან რას ვთამაშობდით, ხან რას.. ისიც ვიცოდი, რომ ყველაზე კარგი მასწავლებელი, მაინც სპეკტაკლების და კინოების ყურება იქნებოდა. ფილმებს კი ვუყურებდი, მაგრამ აი, სპეკტაკლებზე რა მოგახსენოთ. V-ე კლასიდან დავყავდით, მოზარდ-მაყურებელთა თეათრში, სადაც შემიძლია ვთქვა, რომ ნორმალური არც სპეკტაკლი მინახავს და არც მსახიობი.
კი დადგა 14 წელი, და აი, უკვე 15-იც თუმცა, გარდა იმისა, რომ რამდენიმე სპეკტაკლში ვითამაშე, არანაირი აღიარება არ მქონია საერთაშორისოდ(:)). ისევ გადავუხვიე, მოკლედ, ბავშვობაში გარდა კინოების სისტემატიური ყურებით, ასევე მულტიპლიკაციური ფილმებით ვიყავი დაინტერესებული. ჩემთვისაც და თქვენთვისაც რომ ყველაფერი უფრო ადვილად გასაგები გახდეს, სჯობს მათი სურათები დავდო და მოკლე მიმოხილვა გავუკეთო:
გამარჯობათ, მკითხველებო! დღეს სკოლაში არ წავედი, ჰომდა, მთელი დღე ნოსტალგიებში გავატარე. ხან რა გავიხსენე, ხან რა. ყველაზე მეტი ნოსტალგია კი, ჩემმა ძველმა სკოლამ და კლასსმა მომიტანა. აი, ხომ სულ ვჩხუბობდი, ხომ სულ გავყვიროდი, მაგრამ მაშინ და ახლაც დარწმუნებული ვარ, რომ მათზე ძვირფასი და საყვარელი ადამიანები არ არსებობენ ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე ლამაზი, კარგი და თბილი 9 წელი გავატარე 160-ე სკოლაში, ხოლო 5 წელი, IX-ე მეოთხეში. ყველანი უსაზღვროდ, უსასრულოდ და უზეესად მიყვარს და მენატრება. ძალიან კარგები და ლამაზები არიან. უნაკლო ადამიანი არ არსებობს, ისევე, როგორც კლასი, თუ გუნდი, თუ რაც გინდათ ის დაარქვით. როგორც ყველა კლასსა, თუ მეგობრების წერს მოსდის ხოლმე ჩხუბი, ისე მოგვდიოდია ჩვენ, თუმცა ვიცი, რომ ყველას მაინც ძალიან უყვარს ერთმანეთი და ჩხუბის შემდეგ გულში რეჩხი ჰქონდათ ხოლმე დარჩენილი. არმინდა, ცუდად გამომივიდეს, თუმცა კლასიდან რამოდენიმე ადამიანი მენატრება ყველაზე მეტად, არა იმიტომ რომ ისინი უფრო მიყვარს, სხვა დანარჩენ კლასელბთან შედარებით, არამედ იმიტომ რომ ამათთან ყველაზე ახლოს ვიყავი. არმინდა სახელების ჩამოვთავლო, მხოლოდ ერთ გოგონაზე მოვყვები, რომელიც ჩემი ცხოვრების განუყრელი ნაწილია. დიახაც, ჩემი მეორე ნახევარია, ჩემი სულის ნათელი წერტილი, ყველაზე მეტად, რომ მიყვარს და ყველაზე მეტად რომ ვაფასებ, ყველაზე ბევრი რომ ეთქმის ჩემთან, ჩემზე და ჩემს ცხოვრებაზე, ვინც ოდნავად მაინც მიცნობს, ან გამარჯობა ერთხელ მაინც აქვს ნათქვამი მიხვდება, რომ ირინკაზე, ჩემს გულის ფეთქვაზე მაქვს საუბარი. Read More >>
ადამიანი იბადება, იზრდება და შემდეგ კვდება. კაცმა რომ მკითხოს, ადამიანის ცხოვრებაში, ყველაზე საინტერესო მაინც - ბავშვობაა. იმ სიცელქესა და სილაღეს რა სჯობს, რასაც ბავშვობაში აკეთებ, თუ განიცდი. არასდროს მიოცნებია დიდი ვყოფილიყავი. პირიქით, ჭირივით მეზიზღებოდა ჩემი დაბადების დღე, თუმცა ამისდა მიუხედავად, 29 აპრილს, დაბადების დღის მომდევნო დღეს ვადგენდი, მომავალ წელს ვის დავპატიჟებდი. :Dბავშვობიდან ყოველთვის მიყვარდა დიდივით საუბარი, არა იმიტომ რომ დიდობა მომწონდა, ან რაიმე, უბრალოდ მინდოდა სხვებს ეთქვათ: აი, ნახე რა პატარაა და როგორ საუბრობსო. ამან იმ დონემდე მიმიყვანა, რომ ზეორიგინალური სიტყვებით დავიწყე 10-11 წლიდან საუბარი და დღესაც ეს ჩვევა, თუ რაც ჰქვია მომყვება. ყოველთვის ვიცინი, როდესაც ჩემი ბავშვობის დღიურებს ვკითხულობ. ყველაზე მეტად კი, 8 წლის ასაკში დაწერილი „ინფო“ მომწონს. ჩემი რაობა სწორედ ამაში ჩანს(პუნქტუაციის ნიშნები ნუ დაგაბნევთ): მე ვარ მარიამ ხაჭაპურიძე, მე ვარ 8 წლის დაბადებული, ვარ 1995 წლის 28 აპრილს, ზოდიაქოს ნიშნით ვარ კურო. მე ვსწავლობ 160-ე საშვალო სკოლაში, მე მაქვს მწვანე თვალები და ქერა თმები მე ჩემი ასაკისთვის დიდი ვარ სიმალღლით, მე საერთოდ მიყვარს თოჯინებით მე ბევრი თოჯინა გამომიცვლია და ერთი თოჯინა დამრჩა. მისი სახელია სუზანა ავალია ძალიან მიყვარს და ძალიან საყვარელი თოჯინაა. ხანდახან ჩემი მეგობრები მეუბნებიან რა დროს შენ თოჯინებით თამაშიაო მაგრამ მე ვეუბნები მე მიყვარს თოჯინები და თავის დანებებას არ ვაპირებ, მაგრამ დიდი რომ გავიზრდები თოჯინებით აღარ ვითამაშებ, მაგრამ თოჯინები მიყვარს მე! ნახვამდის.“
ჰომ, დარწმუნებული ვარ ყველას თუ არა, ბევრს მაინც გაგიჩნდებათ კითხვა, რატომ აქვს ამ დაუმთავრებელ სიტყვას(„...ავალია...“) ხაზი გადასმული?! ასე ზუსტად იმიტომ გადმოვაკოპირე დღიურიდან, რომ ამით მინდა გაჩვენოთ, რა ძალიან მიყვარს ბიჭები ბავშვობიდან . აი, უბრალოდ, როგორ ავხსნა არ ვიცი. კარგად მახსოვს, ყველაფერს რასაც კი ოდესმე ვაკეთებდი, ან ვცდილობდი ბიჭისთვის მომეწონებინა თავი, ან ვინმე ახალი გამეცნო. შეიძლება, 7-8 წლის ბავშვები გამუდმებით, დღე და ღამე სულ ბიჭებზე საუბრობდეს? შეიძლება 7-8 წლის ბავშვს, ყოველთვის ბიჭებთან დაკავშირებულ სიზმრები ნახულობდეს? შეიძლება, 7-8 წლის ბავშვის მთავარი მიზანი იყოს, მალე გათხოვდეს და ბევრი შვილი ჰყავდეს? რატომ ვიყავი ასეთი დღემდე არ მესმის. ოჯახში, ან სანათესაოში ასეთი ვინმე რომ მყოლოდა, კიდევ მესმის, ბავშვი რასაც ხედავს იგივეს იმეორებს, ან ყოველშემთხვევაში სულმცირე მცდელობა მაინც აქვს, მაგრამ მე? მე რატომ ვარ ასეთი? არ გაიგოთ ისე, თითქოს ასეთი რომ ვიყავი ახლა არ მომწონს, უბრალოდ რაღაც ახსნა ხომ უნდა ჰქონდეს?!
ახლა კი უშუალოდ ნამდვილ დღიურზე გადავალ. ძალიან, ძალიან სასაცილოა, როდესაც ფურცლების მეშვეობით იხსენებ, ბავშვობის განვლილ წლებს. ერთხელ ვიღაცისგან გავიგე: დიდი რომ გაიზრდები, მერე საინტერესო იქნება შენი დღიურის წაკითხვაო და მეც გადავწყვიტე დღიური მეწარმოებინა.. ^^ როგორც ჩანს ბევრი მცდელობა მქონდა, მაგრამ არ გამომივიდა, რადგანაც 50 რვეული, თუ ბლოკნოტი მაქვს შემორჩენილი, სადაც დაწყებული მაქვს, მაგრამ მეტი აღარ გამიგრძელებია.. თვალი გადავავლე და ყველაზე ადვილად, რომელიც იკითხება იმას შემოგთავაზებთ:
„ჩვენ რომ გავიღვიძეთ მე ჩემ დასთან გადავედი ლოგინში მაგრამ ნიამ არ ჩამაწვინა ძალიან გული დამწყდა რადგან არნოლდის ყურება მინდოდა. ავდეგით, ბებომაც დარეკა და საყიდლებზე წავედით ძალიან ციოდა სახლში რომ მივედი ლევანი ბიძიას ამხანაგი შემხვდა და კარტს თამაშობდნენ მერე დედიკომ რაღაცის ცხობა დაიწყო ჩვენ ეკლესიაში წავედით და წირვას რომ დავესწარით სახლში დავბრუნდით დედიკომ სუფრის გაშლა დაგვავალა მერე რომ ვჭამეთ ყველანი სახლში წავიდნენ მანამდე თამილამ მომცა თეთრი ფურცლები და ჩემმა დამ მითხრა რომ მე მომცა თამილამო ჩემ დას დაავალეს ჭურიჭლის გარეცხა და დალაგება არნოლდს ვუყურებდით მე დამ ცოცხის და ნაგვიასაღების მოტანა მსთხოვა მერე სახლში გადავედით და ტკბილად დავიძინეთ.“
საღამო ხანი იყო ქუჩაში რომ მივსეირნობდი. სკოლის ორი, თუ სამი წიგნი მეჭირა ხელში, ხოლო დანარჩენი ჩანთაში მეწყო. რადგანაც გარშემო არაფერი და არავინ იყო, ჩემს ფეხებს დავუწყე ყურება. სიარულის მანერამ კარგ ხასიათზე დამაყენა. გამახსენდა, თუ როგორ მეჩხუბება ხოლმე დედა, როდესაც რეტიანივით ვადგამ ფეხებს.. ნაწვიმარი იყო. შევნიშნე, რომ „ტყლაპოში“ მივჭყაპუნობდი, გადავწყვიტე ერთი ნახტომით მოვშორებოდი ამ უაზრმაზარ გუბეს. ასეც მოვიქეცი, თუმცა უცებ ტკივილი და სისველე ვიგრძენი. თავიდან ვერ მივხვდი რა მოხდა. წინ რომ გავიხედე, ბიჭის გაბრაზებული სახე დავინახე, რომელიც ხელს შუბლზე იდებდა.
- ცოტა ფრთხილად. მისმა მაღალმა ტონმა თავიდან გამაბრაზა, თუმცა შემდეგ ჩემი დანაშაული რომ გავაცნობიერე, შემრცხვა.
- ბოდიშით.
გაწითლებულამ მხოლოდ ესღა მოვახერხე .
- კარგი, არაუშავს.
დღეს დაკვირვებით წავიკითხე „კაცი, რომელსაც ლიტერატურა ძლიერ უყვარდა“ და მომინდა ბლოგზე დამეწერა, „მაცო, რომელსაც ლიტერატურა ბავშვობაში ძლიერ არ უყვარდა“.. დედაჩემი დღემდე ამბობს: - ასეთი უცნაური რატომ ხარ? მამაშენს კითხვა უყვარდა, მეც მიყვარს. ოჯახში არავინ იყო ისეთი, რომელსაც კითხვა არ ჰყვარებოდა. ერთი შენ იყავი გამონაკლისი. ჩემივე ასაკის ნათესავებიდან ყველა 5-ოსანი იყო, ერთი მე ვიყავი ოროსანი. 3-ი რომ მიმეღო, ანდაც გამომყოლდა- დედაჩემი სიხარულით ცას ეწეოდა ხოლმე. ერთხელ გამომყვა ქართულში 4-ი[დაწყებითებში], ესეც იმიტომ რომ დედიკო დამპირდა, ყოველდღე პერაშკებს გიყიდიო და ძალაუნებურად მიწევდა ლექსების ზუთხვა. ისე არასდროს გამოდიოდა _ ლექსების სწავლა.. ნეტა ვის დავემსგავსე ამისთანა უნიჭო? :D თეატრალურის მასწაველებლი გაგიჟებულია, კაცმა პატარა ლექსი, როგორ ვერ უნდა ისწავლოსო, მაგრამ რავიცი, არ შემიძლია და. თუმცა ერთი რამ ძალიან, ძალიან მახარებს- „ვეფხისტყაოსანს“ საკმაოდ ადვილად ვსწავლობ.
ესთეიგი, წიგნის კითხვას ეზოში მეგობრებთან ერთად თამაში მერჩივნა. ვერ ვიტანდი ძველი წიგნის სუნს. ისე მაღიზიანებდა ნია რომ სუნავდა ხოლმე, გაგიჟებას ვიყავი.. ჰომდა, არვიცი, რომელმა ბზიკმა მიკბინა, მაგრამ კი გაახარებს ღმერთი წიგნის კითხვა რომ შემაყვარა. ახლა ისე ვნანობ, დედაჩემი ადრე რომ მეუბნებოდა და არ ვუჯერებდი: -მაცო, გაიზარდები და ინანებ. მერე დრო აღარ გექნება. მეკიდე, როგორც ყოველთვის ერთსა და იმავეს გავიძახდი: -რად მინდა, წერა-კითხვის სწავლა, ლაპარაკიც შვენივრად ვიცი. რამდენი საინტერესო წიგნია. წამეკითხა ადრე - „დათა თუთაშხია“, ხომ დავაფასებდი წიგნს. მაგრამ ეტყობა ყველაფერს საკუთარი დრო აქვს. ისე რომ ვთქვა, მთლად უწიგნური ვიყავი IV_VII-ე კლასამდე-მეთქი მოგატყუებთ, რადგანაც დეტექტივებს რაც თავი მახსოვს სულ ვკითხულობ. მიზიდავდა მკვლელობები, გამოძიებები, ხერხები _ რომლითაც ადგენენ სიმართლეს, ამიტომაც ერთი პერიოდი გამომძიებლობა მინდოდა, უფრო კრიმინალისტობა.. СSI, რომ გადიოდა თუ გახსოვთ, მაგ სერიალს სისტემატიურად ვუყურებდი. რამდენჯერ წარმომიდგენია თავი გამომძიებლის როლში.. :D ჰოკიდე, ადვოკატობა „ქერათმიანი ადვოკატის“ გამო მინდოდა. ერთხელ სიზმაშიც კი ვნახე, მაგრამ დედას რომ ვუთხარი არ დამიჯერა, რადგანაც ბავშვობაში დიდი მატყუარობით გამოვირჩეოდი. როგორც დედა მიყვებოდა, ტყუილს „ცუდად“ არ ვამბობდი, უფრო ამბების გაფორმება მიყვარდა. რწყილიდან, სპილოს ვქმნიდი ხოლმე მოკლედ, ძალიან გადავუხვიე. ესთეიგი, ძალიან მომწონს „ცხოვრებისეული“ წიგნები. ძალიან, ძალიან საინტერესოა. უფრო ის მხიბლავს, რომ სხვის ცხოვრებას ვეცნობი და მის დაშვებულ შეცდომებზე მე ვსწავლობ. ბევრმა მითხრა, სხვაზე ხარ დამოკიდებული ასე გამოდისო, მაგრამ სულაც არა, უბრალოდ მეშინია შეცდომის დაშვების. ჰოკიდე, დეტექტივები მიყვარს, უკვე ვთქვი მგონი, მაგრამ რავიცი მაინც. ძალიან მიყვარს, აგათა კრისტი - უძლიერესი მწერალია. წუბ, წუბ.. :* კონანდოილიც ძალიან კარგია, მაგრამ რავიცი..X
გალაკტიონი ყოველთვის მიყვარდა, უბრალოდ ახლა გამიჩნდა სურვილი, რომ მისი ლესების მხატვრულად წაკითხვა ვისწავლო. რატომ? პირველ რიგში, ამით მე მივიღებ სიამოვნებას და ალბათ მსმენელიც. ნიკო გომელაურიც მიყვარს. აი, ისეთი ლექსები აქვს: ერთ ტაეპს რომ წაიკითხავ და იმ წამსვე იტყვი, გომელაურისააო. თუნდაც, „მე ჩავიფერფლები, მე ჩავიბოთლები“. რატომღაც, ეს ტაეპი ძალიან, ძალიან მომწონს. ჰოკიდე, „როცა მომმართე, ენა დამება. შენ დემონი ხარ, თუ თვით განგება?“ მოკლედ, ნიჭიერია რა ეს კაცი. :*
ხელოვნებასთან დაკავშირებული პოსტი გამომივიდა და მაშინ ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთ უმთავრეს ნაწილზე - მუსიკაზეც მოგახსენებ ერთ-ორ სიტყვას. ინგლისურ ფრაზას ვიხმარ და გეტყვი: -„Music Is My Boyfriend”.
მართლა ასეა. შეუძლებელია ქუჩაში სიარულისას სიმღერას არ მოვუსმინო. სახლში გაკვეთილების მომზადებისას, ცენტრი არ იყოს ჩართული.. როგორც უმეტესობას, ასევე მეც მყავს ჩემი რჩეული - ჯგუფი, მომღერალი. თავიდან, ირაკლი ჩარკვიანზე, რომ არ ვთქვა საკუთარ თავს არ ვაპატიებ. კაცი ენერგია, კაცი სიცოცხლე, კაცი ნიჭი, კაცი ემოცია.. ზ-კაცი. მიყვარს, მიყვარს.. როგორი ხმა აქვს. ვერ შევძლებ ემოციები, აზრები, ფიქრები სიტყვით გადმოვცე. ის სიყვარული, რაც მასთან მაკავშირებს ჩემშია. შემდგომ, Muse.. აქაც გაურკვევლობაა.. უბრალოდ მიყვარს. ხომ შეიძლება ვიღაც უბრალოდ გიყვარდეს, ყველაფრის გარეშე? ჰომდა, ასე მიყვარს. მისი თითოეული სიმღერა ცხოვრებაზე მაფიქრებს, უცნაურად მაფიქრებს. არა, არა ძალიან უცანურად. თითქოს ის მეხმარება ყველაფრის გაანალიზებაში. სიმღერის ტექსტები იმდენად ღრმაა.. ჩემმა ერთ-ერთმა კლასელმა მითხრა: -მარი, 2-3 დღეში ექნებათ მიუზის მაისურები ვაგზალზე. ჭკუაზე აღარ ვიყავი. -რა გითხრეს, რა ერირებაო? გაბრწყინებულმა ვკითხე. - 25 ლარიო, რავიცი.. : | - ნამდვილად ამ სმაილს ვგავდი იმ დროს. უი მე, რა ღორობაა.. 25ლარი რა ტოლმაა? 28 აპრილს, ჩემს დაბადები დღეზე იქნება, დედა უნდა დავითანხმო, რომ მიყიდოს. მაგრამ გიტარაო და რავიცი.. მოკლედ, ჰოლივუდის ვარსკვალვი რომ გავხდები, მერე კოლექცია აუცილებლად მექნება. ვიცი, რომ არ გადამიყვარდება.. არც დეგენერატ ხალხს ავყვები და არ ვიტყვი, რომ, რადაგანც გაპაპსავდა ე.ი. ცუდია, როგორც us5-ზე იყო. არადა, 5 წელი მიყვარდა. აჰოკიდე, ჶართო მსმენელისათვის არ არის ცნობილი, ახალბედა მომღერალი: აჩო ზამბახიძე. რა ხმა, რა ხმა, რა ხმა და კიდევ ერთხელ რა ხმა აქვს.. ნიჭიერი. თვითონ წერს, მღერის, უკრავს.. მრავალმხრივ დაჯილდოვებულია. სიმღერაზე სულ არაფერი, რომ ვთქვა - როგორ წერს. სასწაულად. მოკლედ, მაგარი კაცია რა. :*
მემგონი, პოსტი რაზეც დავიწყე, სულ არ ემთხვევა შემდგომ განვრცობილ ტექსტს.
