Irina.. ♥

გამარჯობათ, მკითხველებო! დღეს სკოლაში არ წავედი, ჰომდა, მთელი დღე ნოსტალგიებში გავატარე. ხან რა გავიხსენე, ხან რა. ყველაზე მეტი ნოსტალგია კი, ჩემმა ძველმა სკოლამ და კლასსმა მომიტანა. აი, ხომ სულ ვჩხუბობდი, ხომ სულ გავყვიროდი, მაგრამ მაშინ და ახლაც დარწმუნებული ვარ, რომ მათზე ძვირფასი და საყვარელი ადამიანები არ არსებობენ ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე ლამაზი, კარგი და თბილი 9 წელი გავატარე 160-ე სკოლაში, ხოლო 5 წელი, IX-ე მეოთხეში. ყველანი უსაზღვროდ, უსასრულოდ და უზეესად მიყვარს და მენატრება. ძალიან კარგები და ლამაზები არიან. უნაკლო ადამიანი არ არსებობს, ისევე, როგორც კლასი, თუ გუნდი, თუ რაც გინდათ ის დაარქვით. როგორც ყველა კლასსა, თუ მეგობრების წერს მოსდის ხოლმე ჩხუბი, ისე მოგვდიოდია ჩვენ, თუმცა ვიცი, რომ ყველას მაინც ძალიან უყვარს ერთმანეთი და ჩხუბის შემდეგ გულში რეჩხი ჰქონდათ ხოლმე დარჩენილი. არმინდა, ცუდად გამომივიდეს, თუმცა კლასიდან რამოდენიმე ადამიანი მენატრება ყველაზე მეტად, არა იმიტომ რომ ისინი უფრო მიყვარს, სხვა დანარჩენ კლასელბთან შედარებით, არამედ იმიტომ რომ ამათთან ყველაზე ახლოს ვიყავი. არმინდა სახელების ჩამოვთავლო, მხოლოდ ერთ გოგონაზე მოვყვები, რომელიც ჩემი ცხოვრების განუყრელი ნაწილია. დიახაც, ჩემი მეორე ნახევარია, ჩემი სულის ნათელი წერტილი, ყველაზე მეტად, რომ მიყვარს და ყველაზე მეტად რომ ვაფასებ, ყველაზე ბევრი რომ ეთქმის ჩემთან, ჩემზე და ჩემს ცხოვრებაზე, ვინც ოდნავად მაინც მიცნობს, ან გამარჯობა ერთხელ მაინც აქვს  ნათქვამი მიხვდება, რომ ირინკაზე, ჩემს გულის ფეთქვაზე მაქვს საუბარი.
Read More >> 

ირინა - სრულიად, სრულიად ჩვეულებრივი 15 წლის გოგო. ძალიან ლამაზი, კარგი, თბილი საყვარელი და ჩემთვის სულყველაზე ახლო პიროვნება.. თავიდან სასტიკად არ მომწონდა, ყოყოჩობდა. მე კი, ჩემნაირ ყოყოჩებს ვერ ვიტან და ამიტომ ჩვენს კლასში რომ გადმოვიდა, პირველი რაც გავიფიქრე ის იყო, რომ ამას თავის ადგილს მივუჩენ-მეთქი, თუმცა ისე არ წავიდა საქმე, როგორც მე მოველოდი. ეს უარესი აღმოჩნდა. ისეთებს მიკეთებდა ხოლმე, ერთი კვირა აზრზე ვერ მოვდიოდი. რომ მივხვდი ვერაფერს ვერ გავხდებოდი, შევეშვი. მეთქი-ეგ თავისთვის, მე ჩემთვის. ჰომდა, ზუსტად მახსოვს, როგორ დავმეგობრდით. მათემატიკამ, ირინკასთან გადამსვა, მე სულ უკან ვიჯექი ხოლმე, ირინკა სულ წინ, ჰოდა, ეტყობა ბევრს ვსაუბრობდი და : -ხაჭაპურიძე, სეფაშვილთან გადაჯექიო. ჰოდა, გადავჯექი, რაღა მექნა. ირინკა მაშინ არ სწავლობდა და რაღაც მკითხა მეც ვუპასუხე, მერე ლაპარაკში შევეყევით ერთმანეთს და მოკლედ, რაღაც საერთო ვიპოვე. მეორე დღეს, ისე თბილად მომესალმა, მერე ყოველდღე ასე გრძელდებოდა. მეექსვე, თუ მეშვიდე კლასში არმახსოვს ზუსტად ირინკასთან დამსვით-მეთქი მოვითხოვე, ჰომდა, ირმა მასწმაც დამსვა, ნუმერე გადამსვევს, თუმცა იმის თქმა მინდა, რომ მე და ირინკა უკვე ძალიან ახლოს ვიყავი. დროდადრო ჩვენი ურთიერთიბა უფრო მტკიცე ხდებოდა. + და -, რომ ვიყავით, უფრო სწორად რომ ვართ იმიტომ შევეწყვეთ ასე კარგად. აი, რადიკალურად განსხვავებული ტიპაჟები ვართ. მე ხმაურიანი, შემაწუხებელი, რაღაც საოცრება. ირინკა - ჩუმი, მორცხვი, თავმდაბალი და ა.შ., თუმცა ამისდა მიუხედავად უნდა ვთქვა, რომ კარგად ვუგებთ ერთმანეთს. შეიძლება ადრე ყოველმეორე დღეს ვჩხუბობდით და მერე ორწუთში ვრიგდებოდით, მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს. მთავარი ისაა, რომ მე მასთან ურთიერთობა ყოველთვის მსიამოვნედბა და ახლაც უდოზოდ მსიამოვნებს. ძალიან მიყვარს, ჩემი ოჯახის წევრია. მოკლედ, ისე დავახდლოვდით რომ ირინკამ თავისთან მიმიწვია ქალაქ ყვარელში. აუაუ, აიზე ორითუსამი კვირა გავატარე. თბილი, ტკბილი, დადებითი ემოციებით სავსე, აი, მარტო იმიტომ ღირდა იქ წასლა, რომ ჩემი უსაყვარლესი და ულამაზესი მამიდა გამეცნო. ვაიმე, რაზექალია. აი, ვაფშე ბევრ თინეიჯერზე უფროთინეიჯერი, აი, ლამაზი საოცრად მოკელედ, ძალიან შემაყავარა თავი და მემგონი, არცისაა ჩემდამი გურგრილად განწყობილი. ჰოდა, რას ვამბობდი. მოკლედ, ყვარელმა კიარადა, ერთად გატარებულამ ორმა კვირამ დიდი ზეგავლენა მოახდინა ჩვენს ურთიერთობა, ოღონდ დადებითად. აი, უფრომეტად ახლოს არმოვჩნიდთ. ჰომდა, მეამწელს სხვასკოლაში გადავედი და ყველაფერი არა, მაგრამ ბევრი რამ შეიცვალა. ირინკა აღარ მწერს, აღარ მეკონტაქტება. კვირები ისე გავა, არც გავახსენდები, ნუ მე ასე მგონია. რომ ვთქვა, მეც ამ ბოლო დროს ხშირად ვწერ და ვურეკავ-მეთქი არა, თუმცა ადრე ხან მესიჯი მივწერე, ხან დავრეკე, თუმცა რავიცი, ან ანგარიშზე არ ჰქონდა, მოკლედ, არგვინდა ამთემაზე საუბარი. ჰოდა, რასვამბობდი. მოკლედ, მე და ირინჩითო ჩამოვშორდით ერტმანეთს. ახლა რაიმე რომ მიჭირს რომ დავურეკო, რაღაცნაირად მეუხერხულება. არ მინდა იფიქროს, მარტო მაშინ ვახსენდები როცა ვჭირდებიო და ამიტომ ისევ ჩემს თავს ვესაუბრები ხოლმე.

მოკლედ, რატომვ წერ არვიცი, მაგრა აი, უბრალოდ მინდოდა და ივსო.

ჰოდა, ვიცი, ირინკა ასი წელი არ წაიკითხავს ამას და უფრო იმიტომ დავწერ. ჰომდა, მიყწარხარ, ირ, გულში. აი, ვაფშე ძალიან ჯიგარიდაზე ხარ. ყველაზეკარგი, ლამაზი და ცხოვრება არსება ჩემთვის, მიყვარხააააააააააარ!♥