და მაინც, რატომ მოიკლა თავი?

 

საღამო ხანი იყო ქუჩაში რომ მივსეირნობდი. სკოლის ორი, თუ სამი წიგნი მეჭირა ხელში, ხოლო დანარჩენი ჩანთაში მეწყო. რადგანაც გარშემო არაფერი და არავინ იყო, ჩემს ფეხებს დავუწყე ყურება. სიარულის მანერამ კარგ ხასიათზე დამაყენა. გამახსენდა, თუ როგორ მეჩხუბება ხოლმე დედა, როდესაც რეტიანივით ვადგამ ფეხებს.. ნაწვიმარი იყო. შევნიშნე, რომ „ტყლაპოში“ მივჭყაპუნობდი, გადავწყვიტე ერთი ნახტომით მოვშორებოდი ამ უაზრმაზარ გუბეს. ასეც მოვიქეცი, თუმცა უცებ ტკივილი და სისველე ვიგრძენი. თავიდან ვერ მივხვდი რა მოხდა. წინ რომ გავიხედე, ბიჭის გაბრაზებული სახე დავინახე, რომელიც ხელს შუბლზე იდებდა.

- ცოტა ფრთხილად. 
მისმა მაღალმა ტონმა თავიდან გამაბრაზა, თუმცა შემდეგ ჩემი დანაშაული რომ გავაცნობიერე, შემრცხვა.
- ბოდიშით.
გაწითლებულამ მხოლოდ ესღა მოვახერხე .
- კარგი, არაუშავს.